Heb je dat ook wel eens: je leest een artikel, een stuk of een berichtje op social media, waarvan de haren in je nek overeind gaan staan en er een stroom van emotie op gang komt? Dat nog eens wordt versterkt als hetgene waar het over gaat dicht bij je staat, wat (gevoelsmatig) onjuistheden bevat, de waarheid kleurt of een eenzijdige belichting is, soms tegen het polariseren aan.
In de tijd dat ik me verplicht heb moeten social-distancen, merk ik dat ik hierin minder genuanceerd word en dat vaker en sneller mijn emoties getriggert worden. Is het de tijdsgeest, mijn mentale staat, of de steeds grotere drang van de wereld om maar te blijven schrijven? Schijven op ieder moment, over alles, doordruipt van meningen en half bakken onderzoek. Is dit de verwerkelijking van het individualisme dat gelijk wil hebben of halen, de drang naar status, macht en aanzien, tegen welke prijs?
Ik wil in eerste instantie vurig en gepassioneerd reageren, met een scherpe en gevatte opmerking. Soms kan ik me echt niet inhouden en doe ik dat, vaker slik ik mijn opmerking in. Ik laat het even bezinken, beseffend dat degene tegen wie ik reageer waarschijnlijk toch niet in dialoog wil gaan en dat social media hiervoor niet het platform is.
Maar klopt dat wel? Blijkbaar zijn die meningen en halve waarheden belangrijk geworden, worden opgepikt door de massa en als waarheid aangezien. De G5 zendmasten affaire is hier een prachtig voorbeeld van, waarin mensen zelfs tot treurige acties worden aangezet. Als je iemand aanspreekt op het vreemde gedrag, wordt je opeens zelf gezien als een soort gekkie. Wacht… Wanneer ging dit mis? Misschien is het zelfs nog vreemder hoe snel het probleem daarna wegebt, verdwijnt, alsof het nooit heeft bestaan.
Het voelt steeds vaker als een dans tussen vuren, waarin het doel is mijzelf niet te branden en tegelijkertijd mijzelf niet moet zien kwijt te raken in de rook. Er is zoveel informatie, onderzoek, non-informatie, meningen en opinies, tegenstrijdigheden. In deze complexiteit wordt het onduidelijk of het beter is om het te gaan onderzoeken, te onder vinden, of gewoon te laten gaan.
In deze woelige en wit schuimende informatie rivier stel ik steeds vaker prioriteiten, ga ik niet elk gevecht aan, en probeer ik aan mijn hart en bloeddruk te denken. Ik laat het dus gaan. Waarom voelt het dan ergens als opgeven? Voor wie voer ik deze strijd überhaupt. Het riekt naar melancholiek, ik kan er toch niets aan doen, laat maar.
Dan gaat de bel voor het schoolgebouw waar ik sta. Mijn kinderen komen gillend op me af – het is vakantie!
Vind ik leukOver Dries van den Enden
Sr. Docent Fontys - iFontys/Innoversity lid - Oprichter van de minor Data Driven Business Lab - Praktisch onderzoeker naar Hybride onderwijs (waar student, docent en werkveld van en met elkaar leren).
- More Posts(32)