Kinderjaren

“Na 22 jaren in dit leven maak ik een testament op van mijn jeugd” (de Groot, 1966).

Onbezonnen en zorgeloos; zo omschrijf ik mijn eerste levensjaren. Alhoewel, zo herinner ik het mij. In feite herinner ik mij er veel vaag van. Daardoor evalueren we de eerste levensjaren op hetgeen we toen niet hadden. Anders gesteld: wat nu speelt, beoordelen we vaak als zwaarder dan toen we dat als kind niet hadden. Het kan niet anders dan dat het bewustzijn van de negatieve dingen ons oncomfortabeler laat voelen dan vroeger. Als je erover nadenkt huilde je als kind veel en – zoals we nu beoordelen – om het geringste. En toch koester je zaligere gedachten aan die kinderjaren.

Nu merk jij op dat ‘je als volwassene mogelijk emotioneel stabieler bent geworden en daardoor minder snel een traan laat’. Het gevoel is echter niet anders, waardoor je dus wellicht meer opkropt of meer hebt leren relativeren. Vraag jezelf nu af of het als kind nodig was om bewust te relativeren. Als persoon met overwegend onbezorgde kinderjaren kan ik geen gerechtvaardigde uitspraak doen over het nodige relativeringsvermogen voor een kind met moeilijke(re) kinderjaren.

Wat er ook speelt in een land, laat het vooral de kinderen zijn (Loesje, z.d.)

Het leven van een kind, ís dat minder intensief dan als volwassene? Mijns inziens kent het fenomeen ‘kind-zijn’ ook zijn intensiviteit. Dat zou de maatschappij als complexe factor maken. Nu kan ik niet ontkennen dat de (huidige) maatschappij steeds complexer wordt. De gedragsregels die gelden voor volwassenen en de rol binnen de samenleving zijn per definitie verschillend van die als kind. Feitelijk is het dezelfde wereld, maar verschilt deze in belevingswereld. In dat opzicht kunnen wij, vermoeide volwassenen, leren van kinderen. Of noemen we dit leerbare het ‘relativeringsvermogen’? Dat zou bijna paradoxaal zijn, aangezien een kind nauwelijks bewust is van (de noodzaak om te) relativeren.

Relativeringsvermogen als kinderlijke eigenschap. Dat is eentje om over na te denken, wat u?