Afgelopen week (van donderdag tot zondag) heb ik deelgenomen aan een digitaal event van de wereldberoemde coach: Tony Robbins. Het was een indrukwekkende ervaring en het proces is nog aan het bezinken. “Unleash the Power Within” is een van zijn de bekendste evenementen. Het stond al even op mijn verlanglijstje, maar door de reis-, verblijf- en ticketkosten (twee tot vierduizend euro) schoof het steeds op. Nu was er een digitale variant die financieel aantrekkelijk was, ik was erbij!

Het zijn behoorlijk intense en vermoeiende dagen geweest. Naast dat ik nog aan het herstellen ben van ziekte, moest ik schakelen naar Amerikaanse tijden. Ik moest regelmatig terugtrekken en pauze nemen, vanwege de constante barrage van “piekmomenten”. Om die te bereiken werd door de organisatie stampende muziek en dansen afwisselt met (emotie bespelende) verhalen, inzichten, meditaties en mogelijkheden tot persoonlijke doorbraak in patronen.

Bewondering

40.000 mensen in een digitale omgeving weten te motiveren gedurende 4 dagen, in sessies van ongeveer 12, is een prestatie op zichzelf. De deelnemers verdelen in groepen (Zoom rooms) om nabijheid te creëren. Mensen continu aandachtig en scherp houden o.a. door break-out sessies te organiseren. Echt bewonderenswaardig, dit was echt een mega-prestatie en mega-productie. In contrast, kent iedereen wel seminar, waar zelfs als je live aanwezig bent, nog niet een halve dag scherp blijft.

Voor de organisatoren financieel een knaller. Even snel gerekend vanuit het aantal deelnemers, grofweg 16 miljoen omzet door ticketverkoop. Het spektakel is opgezet met hoofdzakelijk 8 coaches, waarvan er 3 de meeste van de tijd op zich nemen. Daaromheen natuurlijk wel een berg online coaches/begeleiders, online technische support, een ingerichte studio en een afwisselde entertainment crew. Het oogt als een goede geoliede machine, een gouden businessmodel!

Het is een enorm afwisselend programma. Zoals aangegeven wordt het publiek continu geactiveerd. Even opstaan en alles losschudden, een dansje of wat positieve affirmaties voor mijzelf.  We zitten allemaal op zoom, daar vindt het seminar plaats. Met de webcam aan, kan ik zomaar in beeld komen! Dat is ook weer een slimme motivator. Tijdens de oefeningen worden namen genoemd van mensen en aangegeven hoe fantastisch ze het doen. Het stimuleert extra om de camera aan te houden.

Barsten in het glazuur

Omdat ik zelf niet vol continu aanwezig kon zijn vroeg ik de coaches (aanwezig op Zoom) wanneer de pauze zou zijn. Er kwam geen reactie. Nogmaals gevraagd, weer genegeerd. De coaches zag ik wel direct reageren op andere vragen in de chat, vreemd. Het bleek normaal te zijn dat er slechts een kwartier pauze is op de hele dag. Ik moest even schakelen en mijn eigen schema bijstellen.

Gelukkig was er een (erg actieve) Telegram groep, waarin coaches en deelnemers zaten. De coachen reageerden daar wel. Althans via een Direct Message (DM), dat is een persoonlijk bericht. De opmerking kwam dat we leven in de “Tony Timezone”. Heel leuk en aardig, maar zelfs na wat uitleg over noodzakelijke rustmomenten kwam er geen helder antwoord. Ik vroeg geen exact schema, een globaal inzicht zou helpen. Geen reactie, helder ik plan ik alles zelf!

Hoelang een dag ging duren werd ook niet antwoord vanuit de coaches. Wel vanuit andere deelnemers. Blijkbaar gaan mensen vaker naar hetzelfde event. Wat bleek, een dag van 12 tot 14 uur is heel normaal, we geven deze dagen alles! Ik moest even lachen om het antwoord. Echt? Echt! Ik stelde deze vraag op de eerste dag. De meeste mensen hadden toen al tien uur gesprongen, gedanst en bergen informatie gekregen. Mijn hoofd zat vol, mijn lijf was moe, ik ging slapen. Wel met een klein beetje ‘ fear of missing out’.

De volgende dag las ik een DM op Telegram. Weer een ontwijkend antwoord op de vraag of ik later zaken kan terugkijken. Ik moet namelijk, noodzakelijk, vroeger gaan slapen. Helder werd dat mijn persoonlijke situatie er minder toe doet. Er komt een verduidelijking dat dit een “immersive event” is. Het gaat om de momenten echt te beleven. Er wordt niets opgenomen. Wel balen, want ik wilde niks missen en waar nodig op een later moment herhalen.

Het begint harder te kraken

Een evenement van vier dagen waar groot wordt geadverteerd met de naam Tony Robbins blijkt maar twee dagen door de man zelf te worden gehost. Wel bijzonder, want dat is van tevoren nergens duidelijk aangegeven. Een aantal deelnemers vraagt of Tony die dag nog komt. Er werd door coaches gevraagd om niet negatief te zijn en gezegd te genieten van ieder moment. Huh? Mensen zijn toch niet ontevreden, ze vragen alleen duidelijkheid.

De twee andere dagen kregen we andere coaches of bekende mensen met een prikkelende boodschap. Wel laten ze tussendoor filmpjes van de grote man zien. Wacht, filmpjes? Het was toch een “immersive event”? Blijkbaar voornamelijk voor de deelnemers. Op de vraag of de filmpjes wel worden gedeeld om later terug te kijken, kwam, zoals eigenlijk wel had verwacht, weer een ontwijkend antwoord.

De momenten waarin Tony, live of in een filmpje, motiveerde verhalen verteld, is het wel gewenst om te opletten, want Tony vraagt veel. Hij verwacht dat je reageert met alle energie die je hebt, altijd scherp zijn, dat wil je toch? “Aye”…  “Aye!” wordt steeds nadrukkelijker, harder en de vragen worden steeds grotere open deuren en oppervlakkiger. Het antwoord is altijd “Aye!” en “Yes!”.

Terwijl de ja-trein op de achtergrond door dendert, begin mezelf af te vragen, wat als ik het er niet mee eens ben? Op een vraag of je iemand kent die als kind wel eens stout is geweest, kun je natuurlijk geen “nee” zeggen. Dat is niet de vraag waar we naartoe werken. Heb ik eigenlijk wel tijd om voor mezelf te denken, of word ik nu een papegaai?  Steeds minder goed ontsnap ik aan het gevoel van slimme hypnose met een randje propaganda. Het vertrekt wel uit de goede intentie, toch?

Het breek punt

Het is bijna het einde van dag drie. De massa heeft nu bijna 36 uur in de ja-trein gezet, waarin “Aye!” en “Yes!” het denderende ritme zijn geworden. Veel mensen zie ik behoorlijk emotioneel in de Zoom kamers, het is ook een rollercoaster van persoonlijke doorbraken. We hebben onszelf geconfronteerd met oud en ongewenst gedrag en willen zijn nu beter geworden. We hebben een plank doormidden geslagen als fysiek bewijs van die doorbraak. We zijn op weg naar nieuwe, betere en meer helpende overtuigingen. We hebben flink kunnen springen dansen, stretchen en zijn lichamelijk en geestelijk vermoeid.

Dan start de sales pitch. Ruim een uur, met hoe mooi het is om door te groeien na UPW, een verhaal, met als boodschap “hier wil je bij horen! ” (in mijn hoofd hoor ik de trein verder denderen, “Aye!”, “Yes!”). De online coaches zijn “spontaan” niet bereikbaar. Kort na de pitch de mededeling dat er een uur pauze volgt. Was het niet maximaal een kwartier? Het is 2u ‘s nachts voor mij, is dit het einde van de trainingsdag? Volgt er nog een programma? Word ik gefopt?

Wat wordt er verwacht van mensen die helemaal gebracht zijn naar dit punt. Drie dagen alleen maar “ja!” geroepen. Zichzelf helemaal in aan het zetten zijn om door oude patronen te breken. Zichzelf in alle kwetsbaarheid hebben geopend. In de chat werd duidelijk dat de programma’s met torenhoge prijzen en bijzonder weinig inhoudelijke toelichting als zoete broodjes over de toonbank vlogen. Ik werd boos.

Ik zat gevoelsmatig vast in een fuik. Hoe langer ik erover na dacht, hoe minder begrip ik voor deze strategie kreeg. Ze mogen natuurlijk verkopen wat ze willen, zo werkt business. Deze timing is natuurlijk wel twijfelachtig, misschien zelfs schokkend. Hypnose gebruiken om mensen je product te laten kopen. Hier is geen wet tegen. Is dit moreel verwerpelijk, of gewoon is hij een slimme zakenman?

Mijn bubbel barstte, ik zag Tony niet langer als een coach, maar als een egoïst.  Mijn brein schakelde uit en kwam niet meer “in het evenement”. De volgende dag hoorde ik er alleen bij als ik “VIP” zou worden en alles zou geven. Bijzonder omdat een van de hoofdthema’s van de meeste deelnemers “erbij horen” is. Of was dat al een onderdeel van de priming, de hypnose waarin we zaten?

Ego boven Eco

Het is bij persoonlijke ontwikkeling natuurlijk altijd belangrijk om rekening te houden met de omgeving, de ecologische check. Dat was een belangrijke verdieping die ik in een eerdere cursus heb mogen leren. Zo’n controle helpt de hierboven beschreven “hypnose” te door breken. Het zijn een aantal vragen die helpen de verandering die je wilt doorstaan te plaatsen in je eigen ecosysteem: Is het goed voor mij? Is het goed voor de ander? Is het goed voor de wereld?

Ik heb altijd meegekregen dat persoonlijke ontwikkeling gericht is op het vergroten van mogelijkheden en de keuzeruimte in gedrag (flexibiliteit). Flexibiliteit is een essentiële eigenschap, omdat het zo nauw verbonden staat met je vermogen om uit je ego-rollen, -maskers en -persoonlijkheden te kunnen stappen. In de room waarin ik zat was een dame open over haar relatie die tijdens het programma op de klippen was gelopen. De eerste reactie in de chat wat “NEXT!”. Het gebrek aan inlevingsvermogen, begrijpen van de context, geen begrip ten opzichte van de gevoelens van de ander, schokkend!

Blijkbaar heeft Tony aan cherry picking gedaan. Hierdoor is hij gekomen tot een succesformule, maar het laat mij met een bittere nasmaak achter. Ik kom niet heen over het gevoel van bedrog, de manipulatie en de regelrechte uitbuiting is doordrenkt met echt goed advies, humor en overweldigend vertrouwen. Dat maakt het gevaarlijk gemakkelijk om de grens tussen realiteit, fantasie en verlangen te doen vervagen. Mijn bucketlist is korter geworden en ik er kreeg er een setje rode vlaggen voor terug.

certificaat tony robbins

FavoriteLoadingVind ik leuk

Over Dries van den Enden

Sr. Docent Fontys - iFontys/Innoversity lid - Oprichter van de minor Data Driven Business Lab - Praktisch onderzoeker naar Hybride onderwijs (waar student, docent en werkveld van en met elkaar leren).