Vorige week bestelde ik in een opwelling een gratis cadeau voor mezelf bij museum LAM; hét foodart museum met als thema voedsel en consumptie. Het LAM is volgens de website een innovatief en persoonlijk museum dat je anders en onbevangen laat kijken. Zelf ontdekken staat voorop; dé ideale manier om jouw nieuwsgierigheid te prikkelen.

Ervaringen zijn de beste cadeau’s en dat gaat zeker op voor dit cadeau. Je kan je via de mail aanmelden voor de kijktelefoon waarna je wordt opgebeld door een van de museummedewerkers die een kunstwerk voor je beschrijft zoals hij of zij dat voor zich ziet. Je luistert dus naar een omschrijving van een kunstwerk in plaats van dat je het zelf bekijkt. Dat ging ongeveer zo:

Lucht, vuur en aarde

De museummedewerkster, in mijn geval Marieke, vroeg mij te kiezen uit drie elementen: lucht, vuur en aarde. Op basis van mijn voorkeur koos zij een kunstwerk uit. In eerste instantie koos ik voor lucht. Ze begon een kunstwerk te beschrijven, maar bij toeval herkende ik het kunstwerk bijna direct omdat ik de website enthousiast had uitgepluisd. Ik veranderde daarom van element en koos voor vuur. Marieke veranderde van locatie in het museum. Ze pakte er een poef bij om het kunstwerk goed te bekijken en begon het volgende kunstwerk gedetailleerd aan me te beschrijven aan de hand van het materiaal, de kleuren en de vorm.

Karbonade

Marieke vertelde dat het een houten voorwerp was in de vorm van een karbonade. Het was een 2D kunstwerk; een mozaïek van hergebruikte stukken hout die met zilverkleurige spijkertjes op hun plek worden gehouden. Marieke associeerde dit kunstwerk met vuur omdat je een karbonade op een BBQ kan aantreffen. Mijn verbeelding fabriceerde gelijk zwart geblakerd hout in de vorm van een karbonade. Ik zag ruwe stukjes hout voor me die een niet goed passend mozaïek vormden. Ik vond het idee van verbrand hout en een niet goed passend mozaïek wel iets moois, rauw en vergankelijks hebben. Daarna vertelde ze me over de kleuren; rood en wit. Ik stelde mijn beeld bij, er ging een dikke, onregelmatige verflaag over het her en der verbrandde hout heen. De kleuren waren donker met een onbeschilderde rand van verbrand hout; een licht aangebrande karbonade zoals ik ze vaker op mijn bord had zien belanden. Ik stelde me voor dat het mooi zou zijn om de niet beschilderde achterkant van het schilderij te zien en dat het 3D effect beter uit zou komen wanneer je om het kunstwerk heen kon bewegen.

De kracht van vragen stellen

Na nog wat details te delen vroeg Marieke me of ik vragen had en hoe ik het kunstwerk in mijn verbeelding voor me zag. Ik vroeg hoe groot het kunstwerk was en hoe de textuur was. Of het aan de muur hing en welke kleur de muur had.

Het kunstwerk was groter dan ik dacht en hing aan een muur in plaats van dat het ergens op stond. Het bleek geen her en der geblakerd hout te zijn, maar hergebruikte planken van een oud Andreas Kruis van een spoorweg overgang. De stukjes waren niet grof en wisselend van textuur, maar plat, gelijkmatig geverfd en helder van kleur. De stukjes leken volgens Marieke gesneden zo strak waren ze. Ze pasten perfect in elkaar. Door vragen te stellen veranderde niet alleen mijn beeld. Marieke gaf aan dat mijn vragen ervoor zorgde dat zij op nieuwe manieren naar het voorwerp keek en het hierdoor anders kon omschrijven. Ik was benieuwd naar de kunstenaar en de omschrijving van het kunstwerk. De kunstenaar is Ron van der Ende en de titel ; Lamb chop, stillife 2. De karbonade transformeerde in een klap in een lamskotelet. De titel riep natuurlijk vragen op over stilleven 1, maar die hing niet in het museum.

Foto: Ron van der Ende Lambchop (Still Life 2) Bas-relief in salvaged wood

De kracht van de verbeelding

Ik zou een foto van het kunstwerk ontvangen via de mail, maar mijn nieuwsgierigheid was te groot en moest bevredigd worden. Ik ging op internet op zoek naar de kunstenaar, still life 2 en natuurlijk ook still life 1. Deel 1 bleek een rib-eye steak te zijn. Deel 2 vond ik ook online. Ik vond het kunstwerk nog veel mooier en indrukwekkender dan ik me voor had gesteld. Het was een enorm precisiewerk waar veel aandacht en tijd in zat. Het kwam op een onverwachte manier hard bij me binnen. Waarom? Daarvoor zoek ik nog naar woorden, het heeft denk ik iets te maken met hoe mijn verbeelding afweek van de werkelijkheid. En hoe complex de puzzel van alle mozaïekstukjes lijkt; wat een monnikenwerk. Dit prikkelde weer mijn nieuwsgierigheid naar Ron van der Ende en zijn motivatie om op deze wijze kunstwerken te vervaardigen. En opnieuw stelde het internet me niet teleur.

Een luikje dat open springt

Ik vond de hele ervaring geweldig. Het werd me weer duidelijk hoe sterk de verbeelding is en met hoeveel enthousiasme ik een beeld van het kunstwerk had gevormd dat totaal niet klopte. Maar juist dit maakte de ervaring zo mooi en leerzaam. Het hele proces van het ontdekken van het idee van de kijktelefoon tot het zoeken en vinden van de afbeelding van het werkelijke kunstwerk; dit alles gaf mij nieuwe energie. Het voelde alsof er een luikje in mijn hoofd open sprong dat nieuw licht naar binnen liet schijnen en de boel wat opschudde en afstofte. Deze vriendelijke confrontatie is verslavend; ik wil dat er meer luikjes worden geopend!

Nieuwsgierigheid prikkelen

De kijktelefoon prikkelde mijn nieuwsgierigheid op zoveel manieren. Ik had al voorpret bij het plannen van het gesprek. Ik hing aan Marieke’s lippen tijdens het telefoongesprek, haar woorden en mijn eigen verbeelding riepen beelden en vragen bij me op. Het gesprek maakte me extra nieuwsgierig naar het museum, het kunstwerk, de kunstenaar, maar geheel onverwacht ook naar deel 1 van het stilleven en Marieke. De stem en het enthousiasme van Marieke maakte me nieuwsgierig naar wie zij was. Werkt ze als vrijwilliger, of als betaald medewerker? Wat is haar achtergrond en leeftijd? Wat doet zij bij het museum? Hoe is het voor haar om kijktelefoongesprekken te voeren? Ik voelde me toch enigszins beschroomd om Marieke vragen over haarzelf te stellen. Dit lag zeker niet aan Marieke zelf die alle tijd nam om het kunstwerk te omschrijven en mijn vragen te beantwoorden. Ik vertelde haar van mijn voornemen om dit blog te schrijven en haar naam te noemen. Zij gaf hier haar toestemming voor. Ik heb haar na het telefoongesprek op LinkedIn opgezocht en was onder de indruk van haar rijke ervaring en interessante achtergrond. Tijdens het schrijven van dit blog sta ik nog eens extra stil bij hoe makkelijk ik mijn eigen beeld van iets of iemand vorm. In dit geval kon ik mijn beeld makkelijk checken, maar hoe vaak kan of doe ik dit niet?

Ook zin om je brein te prikkelen, wakker te schudden en af te stoffen?

Zoals je begrijpt sta ik intussen te popelen om naar het LAM te gaan. Een bezoekje aan Lisse vanuit Deurne (NB) vraagt wat planwerk in de familieagenda, maar gaat zeker gebeuren. Intussen ben ik op zoek naar nieuwe manieren om mij te verwonderen en mijn nieuwsgierigheid te laten prikkelen. Heb jij tips voor mij en andere lezers om ons brein te prikkelen, wakker te schudden en af te stoffen? Ik hoor het graag van je in de comments of via de mail: danae.bodewes@fontys.nl

FavoriteLoadingVind ik leuk

Over Danae Bodewes

Onderzoeker bij Lectoraat Business Entrepreneurship Thema's: ondernemerschapsonderwijs, nieuwsgierigheid, informeel en non-formeel leren. Hoe ziet een leven lang nieuwsgierig eruit? In een reeks portretten genaamd Nieuwsgierige Types geef ik de komende maanden een gezicht aan nieuwsgierigheid, ondernemendheid, informeel en non-formeel leren. Ter voorbereiding van mijn nog te publiceren boek over nieuwsgierigheid interview ik personen van verschillende achtergronden en leeftijden over hun nieuwsgierigheid, fascinaties en hoe deze bijdragen aan hun ondernemendheid.