Een bus vol HBO-studenten vertrekt vanaf centraal station Den Bosch richting Nijmegen. Bestemming: tentenkamp Heumensoord, met 3000 vluchtelingen het grootste asielzoekerscentrum van Nederland. Doel: de kinderen daar een leuke middag bezorgen, met sport en spel, verzorgd door pedagogen i.o. Vol scepsis stap ik mee aan boord. Wordt dit zo’n bekende druppel op een gloeiende plaat?
De buschauffeur begrijpt niet wat wij daar gaan doen. Dat is toch geen oord voor een schoolreisje? Hij vertrouwt die lui niet, mooi dat hij zijn bus daar niet onbeheerd achter laat! Ze zouden er eens mee weg vluchten. De gastvrouw ontvangt ons hartelijk, na een strenge controle bij het hekwerk rond het kamp. Pers is niet welkom, na de recente hype in het nieuws. Mensonterend, luidde het oordeel van de buitenwacht. Hypocriet vindt de COA-dame, die er sinds de opening een half jaar terug keihard werkt. Dan moet de politiek de opvang beter regelen, is haar nuchtere oordeel. Nu maakt zij er het beste van. Ze is zichtbaar blij met de komst van zo’n groep jongeren, die haar activiteiten hebben beloofd.
De 60 studenten worden in drie groepen verdeeld en verspreid over de grote witte tenten op Heumensoord. Kleintjes tot 6 jaar worden geschminkt, schoolkinderen tot 12 jaar vermaakt met pingpong en honderd potjes nagellak, en pubers gaan fanatiek een voetbalwedstrijd aan. Als docent val ik hier en daar in, maar laat verder vooral de boel gaan. Vol bewondering zie ik onze studenten aan de slag. Met gebarentaal en glimlach als bagage, stappen zij op de kinderen af. Stoepkrijt in de aanslag, muziek en humor als universele wapens. Die meiden zijn in hun element. De enige twee jongens in het Fontys-gezelschap werken zich in het zweet met ‘soccer-game’.
Al observerend valt mij op dat mannen met een Arabisch uiterlijk in de meerderheid zijn, afkomstig uit oorlogsgebieden in het Midden-Oosten. Ze sporten in de buitenlucht, of hangen apatisch in de vele zitjes. Het contrast lijkt groter dan het is; ze wachten eindeloos af op wat er komen gaat, met alleen een voetbal en wifi als afleiding. Potige bewakers in gele en oranje hesjes houden de wacht, maar de landerige sfeer die er hangt is haast gemoedelijk. Een waterig zonnetje schijnt op de witte tenten, die komende zomer weer vrij moeten komen voor publiek van de Nijmeegse Vierdaagse. De uren kruipen traag voorbij voor mij als observator, hoe moet dat voor deze Syriërs, Irakezen e.v.a. zijn? Dan is het tijd om op te breken, opruimen, afscheid en terug naar Walhallah.
Mijn ambivalente opinie na een dagje Heumensoord slingert heen en weer tussen uitersten. Wie heeft nu eigenlijk wie geholpen vandaag? Een echt Facebook-feelgood moment was het niet, want foto’s maken was verboden! Ramptoeristen waren we ook niet, hoewel het mij een ramp lijkt om daar te moeten verblijven. Zet maar eens 3000 Nederlanders bij elkaar in een tentenkamp zonder privacy, hoe lang gaat dat goed? De studenten zijn vrolijk en hebben genoten van het moment, zonder last van de maatschappelijke onrust. AZC, kids tevree!
Vind ik leuk