Een poosje geleden zag ik deze tekst staan op een whiteboard in een vergaderlokaal. Ik moest er erg om lachen en toen ik thuis kwam, vertelde ik mijn twee zoons wat ik had gelezen:
Zo klinkt wiskunde voor mij: ‘Ik heb 6 ijsblokjes en 2 appels. Hoeveel pannenkoeken passen er op het dak?’
Mijn zoons moesten er even over nadenken: “Huh???” klonk het in koor. En toen viel het kwartje. ‘Oh, dat gevoel van ‘huh’ wat wij nu hebben, dat heb jij bij elke moeilijke som hè mam?’.
Precies! Dat gevoel van error, die mist in mijn hoofd… dat ontstaat bij mij als ik formules moet lezen of moeilijke wiskundige berekeningen moet doen. Op de HAVO heb ik wiskunde laten vervallen zodra het kon. En toen ik op de universiteit alsnog wiskunde moest inhalen, heb ik dat tentamen zo vaak moeten herkansen dat er letterlijk geen nieuwe tentamenvragen meer waren die ik nog niet had gezien. Zo heb ik het uiteindelijk toch weten te behalen. De aanhouder wint, zullen we maar zeggen.
Wie had gedacht dat ik jaren later vrijwillig kwantitatief onderzoek zou gaan doen. Met allerlei data waarmee statistische bewerkingen gedaan moeten worden en waar je dan vervolgens ingewikkelde formules uit krijgt!? Ik niet.
Gelukkig weet ik nu ook dat je niet overal goed in hoeft te zijn om er toch heel blij van te worden. Want ik heb een hele lieve collega die juist vooral denkt in getallen en formules. Toen zij mij laatst heel enthousiast een vel papier onder mijn neus schoof waarop letterlijk alleen maar formules en getallen stonden, hebben we er samen even heel hard om gelachen: alsof ik daar ook maar íets van zou snappen.
Bloed, zweet en tranen
Vroeger was het ook ondenkbaar dat ik daarom zou hebben gelachen. Want ik móest het toch begrijpen? Als ik wiskunde niet zou halen, was ik dom. Dus laten merken dat ik het echt niet begreep was geen optie. Ik ploeterde door net zo lang tot het gelukt was. Met bloed, zweet en tranen.
Om mij heen zie ik nog veel mensen zo ploeteren. Want we leven in een maatschappij waarin ergens niet goed in zijn of iets niet kunnen, niet altijd geaccepteerd lijkt. Falen is geen optie. Succes is de norm. Hulp vragen is voor velen echt ingewikkeld.
Ook ik heb dat moeten leren. Ik heb moeten leren dat mijn wiskunde-gat geen belemmering hoeft te zijn om onderzoek te doen. Dat ik mag zeggen dat ik geen idee heb wat er op zo’n formuleblad staat. En gelukkig heb ik een collega die met me mee lacht en me met veel geduld en liefde uitlegt wat zij heeft opgeschreven. Want als statistiek docent is zij daar weer heel erg goed in!
En ik heb andere talenten, zal ik maar zeggen..!
Waarom ik dit schrijf? Omdat ik meer mensen een lachbui gun als ze merken dat ze op het werk iets niet weten of kunnen. Dat ik het teams gun dat de teamleden juist gebruik maken van elkaars talent en elkaar om hulp vragen. Dat het niet langer nodig is om te verbloemen dat je ergens gewoon niet goed in bent. En dat we elkaar waarderen om de manier waarop we elkaar aanvullen.
Vind ik leuk
Over Rosalie Reichardt
Ik ben er van overtuigd dat wanneer mensen met passie en plezier doen waar ze goed in zijn, je organisatie als vanzelf floreert. Wat mij betreft ligt daar de uitdaging voor leiders van nu. In mijn onderzoek naar leiderschap en werkgeluk, ben ik over één ding zeker: als leidinggevende ben je niet verantwoordelijk voor het werkgeluk van anderen, maar je hebt meer invloed dan je wellicht zelf denkt. Ik ben Rosalie Reichardt: docent, onderzoeker en coach bij Fontys Hogescholen. Werkgeluk en talentontwikkeling zijn voor mij DE thema’s waar het over zou moeten gaan in organisaties. Al enige jaren doe ik onderzoek naar werkgeluk. Je zou kunnen zeggen dat het mijn persoonlijke zoektocht is geworden naar de combinatie tussen geluk en succes. Ik ben gefascineerd door dat wat mensen drijft, waarom mensen doen wat ze doen, maar ook wat mensen nodig hebben om het beste uit zichzelf te halen. Want dat dat soms een struggle is, herken ook jij vast wel. Ook voor mij is het iedere dag zoeken naar balans. Nog steeds.. In mijn onderzoek, artikelen, podcast én dit blog wil ik mensen prikkelen om na te denken over hun eigen werkgeluk en dat van het team. Wat heb je te doen om succesvol te zijn? Ik neem je mee in mijn belevenissen en ervaringen en deel ook mijn eigen uitdagingen graag met jou.