Daar sta je dan, voor een klas met verwachtingsvolle Indiase studenten zonder dat je echt weet wat de bedoeling is. Hoe kom je daar terecht? En misschien nog wel belangrijker, hoe breng je het tot een succesvol einde?
In maart dit jaar zijn we uitgenodigd door onze partner Chitkara University (India) voor deelname aan hun jaarlijkse Global Week. Een mooie gelegenheid voor versterking van de relatie met deze universiteit en het verder ontwikkelen van interculturele competenties. Daarnaast is dit een uitgelezen kans om staff exchange binnen Fontys onder de aandacht te brengen. Chitkara betaalt immers de gehele reis, Fontys hoeft enkel het vliegticket te financieren. Redenen om niet te gaan, die zijn er dus niet. .
Het is inmiddels zeven maanden later en ik ben samen met collega Mücan Benli (Fontys Lerarenopleiding Tilburg) in Chandigarh, India. Zaterdagochtend vroeg zijn we na een relatief comfortabele reis aangekomen op het vliegveld van Chandigarh. We worden opgewacht door medewerkers van Chitkara en maken meteen ook kennis met enkele collega-gastdocenten. Iedereen moe van de reis, dus naar het hotel en even bijkomen.
Het weekend staat vooral in het teken van het ontmoeten van mensen, en dus netwerken, formaliteiten en cultuur. Iedereen is verschrikkelijk gastvrij, we worden overal mee geholpen (soms op het ongemakkelijke af, voor ons Nederlanders) en niks is teveel. Op zondag bezoeken we met de hele groep docenten (40+) een lokale beeldentuin, worden docenten op kamelen gezet en vers kokosnootwater uitgedeeld. Alles wordt uiteraard uitvoerig vastgelegd door de camera’s van Chitkara. ’s Avonds is er een formeel diner waarbij we officieel verwelkomd worden door de directeur.
In de weken voor vertrek hebben Mücan en ik regelmatig contact gehad over de voorbereidingen van deze reis. Veel was onduidelijk. Hoeveel uur gaan we lesgeven? Hoeveel studenten zitten er in onze groep? Wat is de voorkennis van de studenten? Zo vriendelijk als ze zijn bij Chitkara, echte antwoorden kregen we niet. We kiezen er daarom voor om materiaal mee te nemen, maar geen lesplannen te schrijven of gedetailleerd voor de bereiden. Just go with the flow. Buiten de comfort-zone voor twee semi-perfectionistische (in mijn geval voormalig) docenten, maar een goede oefening.
In India blijkt al op de eerste dag dat andere docenten met hetzelfde ‘probleem’ zitten. Of docenten nou uit Canada, Finland of Zuid-Afrika komen, ze stellen allemaal dezelfde vragen. Er lopen ook wat Global Week veteranen rond en die geven allemaal hetzelfde advies, gewoon over je heen laten komen. Kortom, open stellen, inspelen op de situatie en inzetten die interculturele competenties!
Dat advies komt goed van pas als we op maandagochtend op de universiteit aankomen en met een staande ovatie (kleine 300 man) in het audiotorium worden ontvangen. Vervolgens worden we onder luid geklap één voor één het podium opgehaald om onze badge en een bos bloemen in ontvangst te nemen. Weer een ervaring rijker.
Vervolgens worden we door onze buddy-docent, die we net ontmoet hebben, meegenomen naar ons klaslokaal. De studenten zitten klaar, de les (welke les?) kan beginnen.
Vind ik leuk
