Vier uur lesgeven per dag is ons verteld, 20 uur voor de hele week. Ik had, gezien het feit dat ik niet zomaar iets van de plank kan trekken, onderhandeld en afgesproken 10 uur te doen. Nu is het weer 20, was wel te verwachten.
Toch heb ik geluk, ik heb een groep van 26 studenten en kan daardoor goed aan de slag met verschillende werkvormen en het creëren van interactie. Veel collega’s hebben 60, 80 of zelf 100 studenten.

Improviseren is noodzaak gezien de geringe informatie vooraf. Al snel blijkt dat de studenten elke taak uitvoeren die je ze geeft, allemaal even ijverig. Dat maakt het toch een stukje makkelijker. Wel merk ik dat ze soms niet meteen begrijpen wat ik van ze vraag. We hebben het over interpersonal teacher behavior. Het duurt even voor ze begrijpen dat we het hebben over het gedrag van de docent en het effect hiervan op de leerlingen, maar met wat extra begeleidende vragen pakken ze het snel op. Echt los komen ze als ik hen vraag het schoolsysteem en klaslokaal in India aan mij uit te leggen. We bekijken een video van een Nederlandse klas en bespreken vervolgens de verschillen en wat dit betekent voor de docent. In groepjes vormen ze een beeld van hun ‘ideale’ docent en samen denken we na over de invloed van verschillende factoren (klaslokaal, groepsdynamiek, persoonlijkheid) op het gedrag van de docent. Maar ook over het effect op de leerlingen van dominant, tolerant, coöperatief etc. gedrag van de docent.

Al snel heb ik door dat als er een stilte valt na een vraag van mij, dit komt omdat ik mijn vraag niet goed gesteld heb. Als ze de vraag wel begrepen hebben is er altijd meteen een student die met een antwoord komt. Het kost me twee dagen om door te hebben dat als ze hun hoofd schudden van links naar rechts (op een soort wiebelige manier) dit betekent dat ze geconcentreerd zijn en me begrepen hebben, niet dat ze nee zeggen. Meer docenten is dit opgevallen en er wordt bij elkaar gecheckt of het normaal is. Dat is zo, maar het blijft in je hoofd verwarrend. Een non-verbaal teken dat voor ons nee betekent is hier dus een bevestiging. Na twee dagen krijg ik een andere groep. Ik geef dezelfde lessen en heb hierdoor de kans om wat aanpassingen te maken in mijn lesmateriaal zodat het beter aansluit bij de studenten. Wanneer we Maslow bespreken komen de studenten met interessante ideeën over het voldoen aan de behoeften van leerlingen met betrekking tot veiligheid. Waar mijn slides gaan over lesplannen en een goede sfeer hebben zij ideeën over het creëren van (fysieke) veiligheid op het schoolplein en het belang van hygiëne. Verschillende culturen, verschillende realiteiten en dus verschillende uitkomsten.

Tijdens de lunch klinkt het continue, hoe was het? Hoeveel studenten heb je? Wat een fijne studenten he? Er worden ervaringen uitgewisseld en het geeft ons de mogelijkheid om meer te weten te komen over onze buddy-docent (die er op staat ons overal naartoe te begeleiden, tot aan de wc toe). Docenten krijgen in India veel respect, dat is al snel duidelijk. Elke ochtend is er een ontvangstcomité als we aankomen met de bus. Altijd een handje schudden en de buddy-docent staat klaar. Bij binnenkomst in het klaslokaal gaan alle leerlingen staan, ze gaan pas weer zitten als jij gaat zitten. Ik leer mezelf aan om meteen te zeggen dat ze mogen gaan zitten aangezien ik nooit zittend lesgeef (staan ze daar). Elke vraag of opdracht wordt beantwoord met ‘yes ma’am’. Of er iets geprint moet worden vraagt mijn buddy-docent. Graag. Tien minuten later ligt er een stapel papier, met een nietje, op mijn bureau. Laptop aansluiten? Daar is iemand van ICT voor. Een drankje in de docentenkamer wordt door een soort ober ingeschonken, die zet ook meteen een schaaltje met koekjes neer. Het went (enigszins) maar op dag drie denk ik toch, die kabel in de laptop doen kan ik zelf ook hoor.

Die 20 uur vliegt voorbij. Zeker als we horen dat docenten hier per week 45 uur lesgeven. Ik sluit af met de opdracht om vijf reminders te schrijven, wie wil je zijn als docent, welk talent van jou profiteren leerlingen van en wat wil je ontwikkelen? Eentje per student komt er op het bord, altijd leuk. Assessment moeten we ook nog even regelen. Prima, het staat allemaal klaar voor onze laatste dag. Stiekem heb ik hoge verwachtingen van de afscheidsceremonie.

FavoriteLoadingVind ik leuk