Studenten bezoeken vluchtelingenkamp Heumensoord met duizenden glimlachjes als doel

Een verslag van derdejaarsstudent Renske Schellekens over het bezoek aan vluchtelingenkamp Heumensoord in Nijmegen.

Een dag organiseren voor kinderen in het vluchtelingenkamp Heumensoord is iets waar wij, pedagogiek studenten, geen nee tegen konden en wilden zeggen. Zeker nadat ik de minor “pedagoog van de wereld” gevolgd heb, was dit voor mij een geweldige kans om de wereld van de vluchtelingenkinderen hier in Nederland eens van dichtbij mee te maken. Samen met nog vier andere studenten en een aantal docenten van de opleiding zijn we aan de slag gegaan. Ons doel: duizenden glimlachjes.  Al moet ik toegeven dat we allemaal ook gewoon erg nieuwsgierig waren, zeker na alle negatieve nieuwsberichten van de afgelopen weken. We wilden dit met eigen ogen zien en meemaken.
Donderdagochtend verzamelde zich op het station het resultaat van weken lang brainstormen en overleggen. Een bus vol enthousiaste studenten en docenten, gekleed in paarse polo’s en met  genoeg materialen voor verschillende activiteiten. Ergens voelde het toch een beetje gek, met een hele bus vol als een soort schoolreisje het kamp bezoeken. We begonnen ons ergens misschien wel schuldig te voelen toen we die blije koppies zagen die ons tegemoet kwamen op hun kleine fietsjes. Maar ook door die vragende gezichten van de ouders; wat doet die bus hier?

Toch hielden we goede moed, waren we enthousiast en vooral heel blij dat we in ieder geval de kans kregen om een dag mee te mogen maken in het kamp. Gewapend met tassen vol materialen en een hele stoet kindjes achter ons aan gingen we richting de tenten. Je weet wat je daar gaat zien maar het was toch even schrikken. Je komt binnen in een ruimte met een paar tafels en stoelen en een hoop mannen en jongeren die, zonder enig vermaak, op de bank zitten. Ik snap die berichten in de krant wel. Wie zou er niet gek worden in een ruimte met gillende kinderen om je heen?  Niks om te doen,  geen mensen die je kent en al helemaal geen zekerheid of toekomstperspectief.

De vrolijkheid kwam gelukkig wel op het moment dat we al onze materialen uitstalden en de kinderen in groepen op ons af kwamen. De kleintjes dansten mee op nederlandse liedjes, de jongens gingen voetballen en de meiden nagellakken en haren vlechten. Maar wat me vooral opviel waren al die vaders die er waren. Niet om hun kinderen in de gaten te houden maar gewoon om net zo enthousiast mee te dansen en te voetballen. Één vader was zo druk bezig met schminken dat ik hem vroeg of hij het vaker had gedaan. Hij vertelde me vol blijdschap dat hij kunstenaar was in Syrië. Hij had ook al een aantal schilderijen gemaakt om het kamp een beetje op te vrolijken. Je zag hem echt genieten. Zo mooi om te zien, maar het deed me tegelijkertijd ook wel erg veel. Deze man had het zo fijn thuis, hij kon iedere dag zijn grootste hobby uitoefenen en daarmee brood op de plank brengen voor zijn gezin. Nu zit hij hier in een kamp met 3000 anderen, zonder enige zekerheid en moet hij zijn geluk halen uit de 1.5 uur dat hij weer even terug kan naar zijn passie. Gelukkig hebben wij hem die 1.5 uur kunnen geven en hem onwijs blij kunnen maken met een paar kwasten en wat verf.

Zelf ging ik ook aan de slag in de tent voor de jongste kindjes. Een meisje zat rustig en tevreden op de grond een tekening te maken. Toen hij af was vroeg ik haar of ze hem zo aan mama ging laten zien. Het antwoord wat ik daarop kreeg was hartverscheurend. ‘Mommy and daddy are in Eritrea, I’m here with my big sister’, vertelde ze. Een meisje van misschien pas 8 jaar, zonder ouders, in een tentenkamp in Nederland met geen enkel idee wat de toekomst haar zal brengen. Dit maakte deze dag wel erg dubbel.  Je ziet dat de kinderen en ouders genieten, dat ze ontzettend blij en dankbaar zijn dat je er bent. Maar als je zulke verhalen hoort is het moeilijk om hier zelf ook echt van te genieten want je weet dat als jij gaat, iedereen hier achter blijft en er niks veranderd is. Wij gaan terug naar ons eigen plekje, waar het veilig en voorspelbaar is en we alles hebben wat we nodig hebben. Zij blijven achter in het kamp, zonder een idee wat hen te wachten staat.

Zoals Sharon, één van de aanwezige studenten,  zei:  “voor mij is het geen AZC weg ermee, maar AZC ik neem je mee.” Dit is een hele ervaring geweest voor ons. We zullen deze ervaring bij alles wat we horen rondom vluchtelingen meenemen en we zijn heel dankbaar dat we een kijkje hebben mogen nemen in deze wereld. Één ding is in ieder geval zeker, het doel wat we hadden is in ieder geval gehaald: duizenden glimlachjes.

Vind ik leuk

Over Renske Schellekens

Hoi! Ik ben Renske Schellekens, student Pedagogiek aan fontys hogeschool Tilburg. Als ik mezelf in een paar woorden zou moeten omschrijven is dat: creatief, spontaan, ambiteus, rustig en reisgek. Voor mijn minor ben ik voor 2 maanden naar Uganda geweest en heb daar echt de ervaring en reis van mijn leven gehad. Dit is ook de rede dat ik vaak verhalen schrijf over deze ervaringen, reizen en alle andere onderwerpen die te maken hebben met andere culturen en nu dus vaak vluchtelingen. Dit is voor mij een fijne manier van ontspanning en kan zo veel van mijn ervaringen en gedachtes kwijt op papier.

• Mail
|
• Web
|
• More Posts(1)