Vanmorgen dacht ik ineens ‘oh ja, de Halloween optocht! Daar moest ik de kinderen nog voor inschrijven! Niet vergeten!’ Die simpele en kleine taak ligt al zo’n twee weken op mij te wachten. Maar Halloween is einde van deze maand, dus ik heb nog tijd….dacht ik. Maar toen ik er vanmorgen tijd voor maakte, bleek de inschrijvingsdeadline verlopen en de online kaarten uitverkocht. Oeps. Hoe ga ik dat vertellen. In mijn hoofd zie ik de teleurgestelde snoetjes van mijn kids al.
Als ik vervolgens in mijn mailbox mijn e-mail open, zie ik een artikel voorbij komen. Over hoe we met z’n allen continu heel druk zijn. Over het gemeenschappelijke verlangen naar wat rust. De schrijver vertelt hoe zij verlangt naar ontstressen. Een hutje op de heide en stilte. Heel eerlijk.. het is herkenbaar voor me. Met drie kinderen in drie verschillende klassen, de oriëntatie op de middelbare school, Halloween tochten, oudergesprekken, dokters- en tandartsbezoekjes een zieke dochter én mijn eigen arm in een mitella kom ik letterlijk handen te kort. ‘Het hoort er bij’ hoor ik mijzelf denken. En tegelijkertijd piept er een stemmetje op ‘Is dat zo?’. Vraag ik niet te veel van mijzelf? En gebruik ik mijn tijd wel efficiënt? Laat ik me niet te veel afleiden of wil ik niet te veel?
Ik leg mijn telefoon aan de kant en mijn dochter vraagt met een koortsig hoofdje of ik een spelletje wil doen: zij beeldt iets uit en ik moet raden wie het is. Ik besluit dat één spelletje wel kan voor ik weer achter mijn laptop moet kruipen. Ze gaat zitten op de bank en doet alsof ze met een telefoon in haar hand aan het typen is… oeps! Dat ben ik..
En nu weet ik het zeker.. het antwoord zit in het ‘in het hier en nu’ zijn.. want van alles willen regelen en overal achteraan moeten gaan, betekent ook dat ik vooral met mijn hoofd in mijn telefoon en laptop zit en dus niet écht contact maak met de mensen om mij heen. Terwijl ik heel hard werk, verlies ik contact.
Een les die velen van ons herkennen, denk ik. Een les van mijn mooie, zieke dochter. Die misschien helemaal niets geeft om Halloween optochten, maar vooral bij papa en mama wil zijn. Écht contact. Willen we dat niet allemaal? Thuis én op het werk…?!
Vind ik leuk
Over Rosalie Reichardt
Ik ben er van overtuigd dat wanneer mensen met passie en plezier doen waar ze goed in zijn, je organisatie als vanzelf floreert. Wat mij betreft ligt daar de uitdaging voor leiders van nu. In mijn onderzoek naar leiderschap en werkgeluk, ben ik over één ding zeker: als leidinggevende ben je niet verantwoordelijk voor het werkgeluk van anderen, maar je hebt meer invloed dan je wellicht zelf denkt. Ik ben Rosalie Reichardt: docent, onderzoeker en coach bij Fontys Hogescholen. Werkgeluk en talentontwikkeling zijn voor mij DE thema’s waar het over zou moeten gaan in organisaties. Al enige jaren doe ik onderzoek naar werkgeluk. Je zou kunnen zeggen dat het mijn persoonlijke zoektocht is geworden naar de combinatie tussen geluk en succes. Ik ben gefascineerd door dat wat mensen drijft, waarom mensen doen wat ze doen, maar ook wat mensen nodig hebben om het beste uit zichzelf te halen. Want dat dat soms een struggle is, herken ook jij vast wel. Ook voor mij is het iedere dag zoeken naar balans. Nog steeds.. In mijn onderzoek, artikelen, podcast én dit blog wil ik mensen prikkelen om na te denken over hun eigen werkgeluk en dat van het team. Wat heb je te doen om succesvol te zijn? Ik neem je mee in mijn belevenissen en ervaringen en deel ook mijn eigen uitdagingen graag met jou.