Ik bof maar. Als communicatieprofessional bij Fontys heb ik onze voornaamste doelgroep gewoon thuis zitten. Twee pubers, een zoon van 16 en dochter van 14, die leven via hun telefoon. Mijn kinderen hebben ongeveer 16 uur per dag hun telefoon in de hand. Daarmee hebben ze contact met vrienden, spelen ze, vinden ze de informatie die ze nodig hebben en delen ze die. Ook shoppen gaat via de telefoon (het betalen mogen wij natuurlijk doen).

Je hoort het op elk communicatiecongres dat je bezoekt, maar ik ervaar het dus zelf ook: Niets is zo veranderd als de manier waarop mensen met elkaar in contact staan en communiceren. En daarmee is er geen vak zo veranderd als het vak van een communicatieprofessional. Ik ben opgeleid in de tijd waarin het over zender-middel-ontvanger ging. Vervolgens ben ik professioneel gegroeid in een periode waarin communicatie 2.0 ontstond (met burgerparticipatie als voorbeeld). En nu werk ik in een netwerksamenleving waarin iedereen zender is, maar ook tegelijk ontvanger. De nieuwe technologische mogelijkheden en de digitalisering van onze maatschappij dragen daar flink aan bij. Probeer dat als professional allemaal maar eens bij te benen. Wat een vak he?

Maar niet alleen op het werk grijpen deze veranderingen in, thuis dus ook. Onze gezins-Whatsappgroep is een onmisbaar middel voor onderling contact. Sterker nog, deze week merkte ik dat ik gemakkelijker in gesprek ga met onze pubers via whatsapp dan aan de keukentafel.

Twee voorbeelden:  Onze zoon doet dit jaar examen. Na lang aandringen namen we samen aan de keukentafel de stof voor Geschiedenis door; Sociale Kwestie, de gevolgen van de industrialisatie (over veranderende samenleving en beroepen gesproken), Marshallhulp, Koude Oorlog. Ik wilde hem vervolgens overhoren maar dat hoefde niet.

Hij had al weer lang genoeg naast z’n moeder gezeten zonder telefoon. En hop, weg was ie. Naar boven, naar z’n telefoon. Het zat me toch niet lekker en later op de avond kreeg ik ineens het idee om hem wat geschiedenisvragen te stellen via Whatsapp. Vrijwel direct volgden de goede antwoorden. Hé, dat werkt dus! Gedurende de uren die volgden, stuurde ik nog een aantal geschiedenisvragen en steeds kwamen de antwoorden direct terug. Ik kreeg langzaam de indruk dat hij redelijk goed voorbereid was. Gelukkig.

Die avond liet ook onze dochter van zich horen via Whatsapp.  Ze was op Instagram een advertentie tegengekomen van een andere school en het leek haar slim wanneer wij (Fontys) ook gingen adverteren op social media.

Ik complimenteerde haar met het communicatieadvies (over de spelling sprak ik maar niet) en legde via Whatsapp uit hoe zoiets werkt. Dat dit online marketing is en dat er collega’s bij de dienst M&C zijn die daar hun werk van hebben gemaakt. ‘Oh Cool!’ was het antwoord.

Mijn dochter staat voor haar profielkeuze in Havo3. Ze wil ‘iets met sport’. Omdat ze geen gymjuf wil worden, denkt ze na over Fysiotherapie. Ze oriënteerde zich een tijdje terug ook op SPECO, maar dat ademde te weinig sport. Nu is na ons Whatsappgesprek haar interesse voor marketing toch gewekt. Want wanneer zoiets kan bij Nike en Adidas of een ander vet sportmerk, dan klinkt dat best oké!

En zo beweeg ik me dus dagelijks midden in ‘de nieuwe maatschappij’. Soms gaat het vanzelf en soms is het even zoeken. Of onze zoon gaat slagen voor zijn examen weet ik niet, maar Geschiedenis was goed te doen. (En ik blijf hem dus overhoren via whatsapp) En of onze dochter in het communicatievak terecht komt weet ik ook niet maar de advertentie in haar tijdlijn op ‘Insta’ heeft haar in ieder geval nieuw inzicht opgeleverd. Mooi toch?

Ik zeg: Lang leve communicatie 3.0! (En het wachten is op communicatie 4.0? : )

Vind ik leuk

Over Mascha Arts

Na een loopbaan van 20 jaar in de overheidscommunicatie werk ik sinds november 2013 als teamleider Communicatie bij de dienst M&C. Ik ben van nature nieuws- en leergierig. Deze open blik op de maatschappij levert mij kennis, mooie gesprekken en interessante ontmoetingen op. Allemaal 'voer' voor mijn blogs.

• Mail
|
• More Posts(1)