Onlangs vond er een bijzonder ritueel plaats in het Willem II stadion, waar kinderen een certificaat kregen uitgereikt na deelname aan Playing for Succes.
Vol trots gingen de 11 kinderen na afloop van de uitreiking op de groepsfoto met speler Thomas Meisner en mascotte Kingo. De kans om zo’n saampie te maken krijg je niet vaak in dit selfie-tijdperk, dus de (groot)ouderlijke smartphones flitsten volop. Er was ook reden om trots te zijn op hun kids (8-12 jaar).
Engelse roots
Zeven meisjes en vier jongens hebben namelijk het project Playing for Success afgerond, een weerbaarheidstraining afkomstig uit Engeland. Daar is dit concept twintig jaar geleden bedacht door Rex Hall – in 1997 – om leerachterstanden bij kinderen op originele wijze aan te pakken. Het idee is om kinderen succeservaringen op te laten doen in een inspirerende omgeving zoals een voetbalclub. ”Leren met een wow-factor”, zo luidt de slogan aldus juf/coördinator Annette Eikenaar uit Tilburg. “Inmiddels bestaat PFS in Nederland dit jaar 10 jaar en doen er zo’n 20 clubs aan mee, met name bekende voetbalverenigingen als PSV, NAC en Willem II dus.”
Gezellig jeugdhonk
Mijn jongste dochter is de afgelopen maanden met veel plezier iedere woensdagmiddag naar het stadion gegaan, met veel zin in PFS. In een leuk aangekleed leercentrum – soort jeugdsoos – onder de familietribune, ontving het jonge team vier maal per week een groep kinderen. Juf Annette had duidelijk de leiding, al op de ouderavond vooraf, en stuurt een zwik stagiaires aan. Elke studente van een sociale HBO-opleiding heeft 13 weken lang een viertal kinderen onder haar hoede. De middag na schooltijd heeft een vaste opbouw volgens het ritme van een voetbalwedstrijd: warming up – eerste helft – rust – tweede helft – cooling down. Zelfs aan een korte derde helft is gedacht, als de ouders hun kinderen komen ophalen en gezellig even kletsen. De ongedwongen sfeer is absoluut een kracht ervan.
Rots & Water
Playing for Success is gebaseerd op de methodiek van oplossingsgericht coachen. Ieder kind bepaalt zijn of haar eigen leerdoel, bijvoorbeeld “beter voor mezelf opkomen” of “vrienden leren maken”. Wekelijks stelt hun coach de schaalvraag (0-10): “Geef jezelf een cijfer voor jouw leerdoel, en waarom dat cijfer?” Zo leren kinderen om hun eigen leerproces concreet te verwoorden, hoewel dat natuurlijk met vallen en opstaan gaat. De middagen bij het project zijn een soort vitaminepil, waar kinderen allerlei leuke opdrachten krijgen, zoals een speurtocht, goochelshow, persconferentie, kookmiddag en tal van spellen uit sociale vaardigheidstraining Rots & Water, landelijk bekend in het onderwijs. Het Marietje Kessels project in Tilburg werkt ook op die manier.
Leuk huiswerk
Soms kregen de deelnemers zelfs huiswerk mee, maar “…dan geen saaie zoals op school.” Een week lang complimenten verzamelen op een blad, dat is pas leuk. “Alleen de eerste les is spannend, omdat alles nieuw is, maar daarna willen kinderen niet meer weg,” zo beloofde de coördinator bij aanvang. En verhip, ze heeft gelijk. Kinderen in die leeftijd zijn nog erg gevoelig voor complimenten en succesjes, daar groeit hun zelfvertrouwen van. “Spierballen in je hoofd” is ook zo’n mooie term. Wat de effecten op langere termijn zijn is echter onzeker. Maar je kind zien genieten en groeien is al waardevol genoeg. Helaas mogen ouders zelf hun kind niet opgeven voor PFS, dat moet via de basisschool. De intern begeleider maakt de selectie, op grond van sociale redenen, zoals ‘achterstand’.
Tenslotte blijkt er in de goodie-bag van Willem II behalve het certificaat een set vrijkaarten voor een wedstrijd te zitten, “…van de bekerfinale tegen Ajax?” hoopt een vader. Nee, van de pot tegen FC Emmen, ook mooi! Succes is relatief…
Vind ik leuk