Het Gebroken Systeem

Over patronen die wilden bloeien, maar te vroeg werden gesnoeid

Soms ontstaat iets.
Niet vanuit beleid, niet vanuit controle,
maar vanuit verbinding.
Een trilling. Een nieuw patroon.
Zonder plan, zonder bewijsdrang – maar vol leven.
En heel soms… laat het systeem het toe.

Een kier opent zich,
alsof het systeem zichzelf even vergeet.
Daar glipt iets doorheen:
een impuls, een idee, een andere manier van leren, van zijn.
Het is klein, maar krachtig.
Niet als tegenbeweging, maar als uitnodiging.

Mensen bloeien op.
Niet in cijfers, maar in vuur.
Ze durven anders te denken.
Zichzelf te zijn.
Met elkaar te bouwen.
Even lijkt het alsof het systeem meebeweegt.

Maar dan begint het te wringen.

De bedreiging van iets dat niet beheersbaar is

Wat niet te meten is,
roept vragen op.
Wat geen zekerheid biedt,
wordt wantrouwd.
Wat te zacht is,
lijkt plots gevaarlijk.

Het systeem voelt zich wankelen.
En dus grijpt het naar wat het kent: controle,
formats, vergaderingen, kwaliteitskaders,
richtlijnen die meer zeggen over angst dan over visie.

De daad wordt stil ingezet.
Er is geen openlijke aanval,
geen duidelijke breuk.
Maar wat ooit bloeide, wordt nu langzaam gesnoeid.
Niet met geweld,
maar met structuur.

De filtering

De netten worden gesmeed.
Niet zichtbaar, maar voelbaar.
Wie nog wil ademen,
loopt tegen onzichtbare muren.
Woord na woord wordt gewogen,
idee na idee geruisloos uitgefilterd.

En de mensen die het patroon droegen?
Ze worden moe.
Hun vuur teruggebracht tot waakvlam.
Hun motivatie:
een echo in een leeg lokaal.

Het systeem zucht.
Het heeft zichzelf opnieuw beschermd.
Denkt het.

Maar iets knarst vanbinnen.
De taal klinkt hol.
De plannen herhalen zich.
De muren lijken te scheuren.

De scheur

Ergens, ver van de vergadertafel,
ligt nog een stukje vruchtbare grond.
Niemand kijkt er.
Maar iets beweegt.

Een ander patroon,
nieuw – of misschien oud,
maar opnieuw geboren –
staat op.
Niet om te overtuigen.
Niet om te winnen.
Maar gewoon, om te zijn.

Het wijst niets aan.
Het dringt zich niet op.
Het wacht.
Het luistert.
Het nodigt uit.

En het systeem voelt het weer.
Een zucht.
Een breuk.
Een herinnering.

Zal het dit keer breken?
Of trekt het zich opnieuw strak,
banger dan ooit voor dat wat leeft?

De vraag

Wat als dit geen verstoring was,
maar een herinnering?

Wat als wat telkens verdwijnt,
niet mislukt is –
maar gewoon wacht
op grond die durft te dragen?

Epiloog

Een gids gaapt,
ziet het patroon,
een lach verschijnt.

Welkom,
benieuwd wat voor moois jij op deze reis meemaakt.Je hoeft niets te doen. Alleen te zijn.

Door: Dries van den Enden

Vind ik leuk