Afgelopen maandag ben ik gestart als redacteur op de Dienst Marketing & Communicatie van Fontys in Eindhoven. Een nieuwe toevoeging aan mijn pagina’s lange CV. En dat het hard werken is, is zeker waar. Maar ook leuk!
Redacteur zijn houdt in dat ik me bezig houd met de verschillende projecten die Fontys (mede-)organiseert. Zo wordt mij gevraagd om voor onder andere de website van Fontys berichten te schrijven en (korte) video’s te maken. Het project waar ik nu in zit heet de ‘geluksweek’ ofwel ‘Geluk voor Eindhoven’. Deze hele week staat in het teken van geluk. Wat is geluk? Wat is geluk voor Eindhoven? Wat maakt iemand gelukkig?
Bedrijfsjournalistiek
De hele week staat volgepland met verschillende activiteiten. Gisteravond was er bijvoorbeeld een lezing in Muziekgebouw Eindhoven over aangeboren geluk, door professor Meike Bartels, biologische psychologie, van de Vrije Universiteit in Amsterdam, gevolgd door een muziekoptreden van het Storioni Trio.
Aan mij de taak om daar een sfeerverslag over te schrijven voor op de website. Natuurlijk! Geen enkel probleem. Doen we gewoon even. Alleen één klein probleempje. Ik ben een student Journalistiek, geen bedrijfsjournalist. Een hele uitdaging dus om van strikt zakelijk en feitelijk schrijven, naar wat losser en leuker schrijven. Maar na een tijdje zweten is het toch een mooi stuk geworden.
Vreemdeling
Toch is het wel heel vreemd om ineens als student én medewerker op de Dienst Marketing & Communicatie rond te lopen. Het voelt heel erg surreëel. Ik heb al weleens eerder met verschillende mensen van de afdeling gewerkt, maar dat was dan vanwege een promotie-iets voor de Fontys of het Denk Groter Debat. Maar nu voelt het toch wel een beetje alsof ik een vreemdeling ben die ineens zijn intrek op de afdeling heeft ingenomen. Toch was dat voor de rest van de medewerkers op de afdeling niet zo’n vreemd gezicht. Een vriendelijk lach of knik, van sommigen zelfs een enthousiaste ‘hallo, hoe gaat het?’-groet. Dat zorgde er wel voor dat ik me al iets sneller op m’n gemak voelde binnen de afdeling. En een etentje bij Happy Italy voordat we beginnen aan de avond is natuurlijk een hele fijne ijsbreker. Vooral als ik hard door de zaal roep dat het net lijkt of ik met m’n ouders uit eten ben, aangezien Erwin, Margot en ik met z’n drietjes waren.
Kortom: Een paar uitdagende maanden ligt in het verschiet. Ik heb er zin! Hopelijk jullie ook.
Vind ik leuk
Over Bjorn Rommens
- Web |
- More Posts(3)