Hoezeer een mens ook lijdt, hoop zal een plek behouden. In de stilte van de onrust zal iedere keer een sprankeling voorbijgaan.
Deze woorden. Zo vaak beschreven en besproken. Toch iedere keer een ont-luik-ing van wat we neigen te vergeten. Een groter goed, in ons; elkaar. We trachten het in woord en spraak uit te drukken. Hier falen we steeds in, daar het zich niet laat bevangen. Noch definitief beklijft. Zelfs de meest toegeruste dichter tast slechts onzeker in het donker. Met haar woorden brengt ze licht. Maar voor hoelang? En voor wie?
Hij die niet tot slapen komt? Zij die wederom afgewezen wordt? Het antwoord is slechts een gedachte. Een zaak om over na te denken. Als een koekje bij de koffie. Niet vanzelfsprekend, toch verwacht. Hoe kan ik iets verkondigen als de waarheden? Was het niet dat ik ook hierin een van de velen ben. Ik denk het zelf, en denk te zien bij anderen. Daarin ‘vind’ ik die ander. Zij zijn omdat ik ben.
Hé; zit daarin dan niet kracht?! Vermogen om dingen anders te maken. In ieder geval voor mijzelf. En levert dat ruimte bij mij op om ook die ander bij te staan? Dan heb ik gevonden: een manier om mens te zijn, met de ander en het andere.
The School of Life Amsterdam | Heldere ideeën voor het dagelijkse leven
Vind ik leuk
Over Martijn van Dijk
Docent/coach Pedagogiek - sportfanaat - Fenomenologisch onderzoek