“Ik ga vandaag met mijn draken aan de slag. Ik ben namelijk bang dat ik in het water val en dat het te koud is op het water, maar ik ga het toch doen. Want ook al zou dat allemaal gebeuren, ik ga er toch niet dood van.” Die laatste zin klinkt niet zo overtuigend als hij misschien zou willen.
Samen lopen we met de SUPboarden naar de opstapplaats op het TUE terrein.
“Is het water koud?” vraagt hij wanneer ik met blote voeten het water in stap.
“Valt wel mee,” zeg ik in alle eerlijkheid.
De student rolt zijn broekspijpen omhoog en stapt wat wiebelend op het SUPboard. Zijn knieën zijn gebogen en met zijn armen probeert hij zijn evenwicht te vinden.  “Die plank is veel stabieler dan ik dacht.” Terwijl hij dit zegt, zie ik zijn gezicht en lijf ontspannen. Langzaam begint hij te peddelen.

Suppend over de Dommel vertelt hij hoe blij hij is dat dit onderdeel is van zijn minor. “Mijn vrienden geloven niet dat ik dit op school krijg. Het is echt een gave ervaring. Ik zou nog uren zo door kunnen gaan.” De geluiden van de vogels, de mooie kleuren van de herfst, de rust; hij benoemt het allemaal en geniet zichtbaar. Na een gesprek over ontspanning vinden en een korte meditatie keren we om en suppen we terug naar de opstapplaats. De stroming is sterk. Al snel merk ik dat er steeds een gat ontstaat tussen hem en mij.
“Gaat alles goed?” Het zweet staat inmiddels op zijn voorhoofd en ik zie hem steeds van links naar rechts zwengelen. Een aantal keren laat ik mij afzakken zodat we samen verder kunnen gaan. En soms laat ik hem even worstelen.
“Ohhh…ik heb pijn aan mijn armen. Ik heb mijn work-out voor deze week wel gehad,” zegt hij terwijl de opstapplaats weer in zicht komt. Hij wrijft langzaam over zijn bovenarmen.
“Hoe vond je de tocht?” vraag ik.
“Tof. Eigenlijk is suppen een metafoor voor het leven. Als het tegen zit kun je niet opgeven, want dan waren we met de stroom verder afgezakt. Opgeven was geen optie.” Ik lach.
“En het gaat ook om balans vinden,” gaat hij verder. “Als je meer balans hebt, kun je de tegenstroom beter handelen. Ik had niet zo’n goede balans en dan ga je steeds van links naar rechts. Of dan draai je in rondjes en kom je niet verder. Heel vermoeiend.”

Als coach kun je met een student praten, vragen stellen, uitleggen, luisteren. Maar een ervaring als deze en vooral het inzicht dat hij hieruit haalt, is wat mij betreft goud waard.
Nog geen uur later mailt hij mij de foto’s en video’s die hij gemaakt heeft op het water. “Dankjewel voor deze ervaring, ik wil dit graag nog een keer doen.” schrijft hij. Ik druk op beantwoorden. “Jij ook bedankt. Voor het doorzettingsvermogen, de moed en wijsheid die ik vandaag van jou mocht zien. Ik ga graag nog een keer met je mee.”

FavoriteLoadingVind ik leuk

Over Linda Toonen

Sinds 2012 ben ik als docent werkzaam bij Fontys. Eerst bij de opleiding Toegepaste psychologie en momenteel werk is als coach bij het Empower TEC programma. Het is mijn passie om onderwerpen als mentaal welzijn en veerkracht in het onderwijsprogramma te integreren. Ik geloof dat ieder mens een unieke bijdrage heeft waarmee hij de wereld een beetje mooier kan maken. Hoe meer veerkracht hij heeft of ontwikkelt, hoe gemakkelijker het proces van het manifesteren van die unieke bijdrage verloopt. Met veel plezier begeleid ik studenten hierbij.