Zaterdagmiddag lig ik op het strand een boek te lezen. Zes meter verderop liggen een jongen en een meisje op strandbedden met zelfbevestigde hoofdsteunen. Ieder omstreeks 13 jaar oud. De leerbruine jongen vertelt het meisje hoe “caulo (= straattaal voor ‘kut’)-dom zij is”. Het meisje slikt dit als zoete koek en kijkt wat onverschillig uit haar ogen.
Dan komt er een blondine aanlopen, die de kinderen ‘mam’ noemen. Mijn (onbewuste) stereotypering herkent dit jongmens als ‘de egocentrische moeder, die zich niet naar haar leeftijd gedraagt’. Het witdoorschijnende bikinibroekje om de getrainde billen versterkt dit beeld ten zeerste. Na wat wild met haar haren te hebben geschut, komt een semi-bruine man aanlopen. Dit wezen wordt papa genoemd door de kinderen. Het plaatje in mijn hoofd is compleet en de latinogelaatskleur van de kinderen is verklaard.
Zonder pardon gooit vader zich in het witte strandzand, met zijn rug plat in het zand. Wat niet plat blijft is zijn speedo. Ik krijg een naar gevoel wanneer ik realiseer dat de kinderen hier ook getuige van zijn. Vader is zich van geen kwaad bewust. Moeder voelt een kinderlijke drang en gaat boven hem hangen. Ze oppert met veel sensatie een handstand te maken diagonaal op haar allerliefste. Vader is verheugd en ziet dit seksueel spektakel helemaal zitten. De kinderen wordt vriendelijk doch dringend verzocht een foto op het juiste moment te maken. Ik speculeer reeds over de zorgwekkende doeleinden van deze kiekjes.
Voornamelijk het meisje denkt er anders over en bedient moeder door gepositioneerd foto’s te knippen. “Ja hoor mam, het is gelukt. En ook nog een mooie, kijk!”. Zoals u begrijpt heb ik de bladzijden uit het boek niet in mij opgenomen. Wel ben ik meester geworden van dit bijzondere voorval. Kinderen worden ook door grote kinderen opgevoed. Vader is inmiddels opgestaan, alvorens zijn jongeheer hem helemaal voor was.
Vind ik leuk
Over Martijn van Dijk
Docent/coach Pedagogiek - sportfanaat - Fenomenologisch onderzoek